پارکینسون نوعی اختلال عصبی است که با کاهش توانایی مغز برای انجام حرکت ‌های هماهنگ همراه است و سبب بروز اختلالات حرکتی در فرد می شود. ارتعاش دست و پا در حالت استراحت و کند شدن حرکات بدن از مهم ترین علائم ابتلا به این بیماری عصبی است. بیماری پارکینسون به دلیل کاهش سلول‌ های مغزی تولیدکننده دوپامین‌ رخ داده که سبب از دست دادن کنترل عضلات صاف و لرز‌ش‌ های غیر قابل کنترل اندام ها می شود. علائم بیماری ابتدا در یک سمت بدن ایجاد شده و بتدریج و با پیشرفت بیماری در دو طرف بدن علائم بیماری ظاهر می شود. فیزیوتراپی پارکینسون...... متاسفانه تاکنون هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون شناخته نشده و راهکارهایی مانند فیزیوتراپی بر کنترل علائم و کاهش عوارض ایجاد شده برای بیمار تمرکز می‌کنند. بازیابی عملکرد، بهبود تحرک و هماهنگی عضلات ، تسکین درد و پیشگیری یا محدود کردن ناتوانی‌های جسمی بیماران از اهداف مهم فیزیوتراپی در این افراد است ، در واقع هدف از فیزیوتراپی هدف افزایش استقلال و بهبود کیفیت زندگی از طریق بهبود حرکت و عملکرد و تسکین درد است. فیزیوتراپی نقش موثری در کاهش عوارض و مشکلات ناشی از این بیماری عصبی دارد و به بهبود کیفیت زندگی مبتلایان کمک زیادی می کند. فیزیوتراپی بیماری پارکینسون را درمان نمی‌کند، اما عوارض ثانویه را به حداقل می‌رساند و عملکرد و توانایی حرکتی بیمار را بهبود می بخشد

دلایل زیادی وجود دارد که می‌تواند باعث گزگز در دست‌ها و پاها شود. از مشکلات عصبی و جریان خون گرفته تا کمبود ویتامین‌ها و حتی بیماری‌های مزمن مانند دیابت. در ادامه، به تفصیل به بررسی این علل خواهیم پرداخت. کمبود ویتامین‌ ها و مواد معدنی: یکی از علل رایج گزگز دست و پا، کمبود ویتامین‌های خاصی است که برای سلامت اعصاب ضروری هستند. به خصوص ویتامین B12 که در حفظ سلامت سیستم عصبی نقش کلیدی دارد. کمبود این ویتامین می‌تواند منجر به مشکلات عصبی و در نتیجه گزگز و بی‌حسی شود. کمبود آهن نیز می‌تواند بر جریان خون تأثیر بگذارد و منجر به گزگز شود. مشکلات عصبی: نوروپاتی محیطی، یکی از مشکلاتی است که می‌تواند باعث گزگز دست و پا شود. این بیماری به آسیب عصبی اطلاق می‌شود و معمولاً در افراد مبتلا به دیابت یا افرادی که تحت فشار عصبی یا فیزیکی زیادی قرار دارند، مشاهده می‌شود. سندرم تونل کارپال: نیز یکی دیگر از اختلالات عصبی است که بر اثر فشار بر عصب‌ها، باعث گزگز دست‌ها می‌شود. مشکلات جریان خون: یکی دیگر از علل مهم گزگز دست و پا، مشکلات جریان خون است. وقتی رگ‌ها به دلایلی مثل انسداد یا بیماری‌های قلبی و عروقی به درستی خون‌رسانی نمی‌کنند، ممکن است اعصاب نیز دچار اختلال شوند و گزگز رخ دهد. افرادی که دچار گرفتگی عروق هستند یا فشار خون بالا دارند، ممکن است بیشتر این علائم را تجربه کنند. دیابت و تأثیر آن بر اعصاب: قند خون بالا در افراد دیابتی می‌تواند به مرور زمان به اعصاب آسیب بزند، به خصوص اعصاب محیطی. این وضعیت که به عنوان نوروپاتی دیابتی شناخته می‌شود، یکی از علل شایع گزگز دست و پا است. مدیریت قند خون و کنترل دیابت از طریق رژیم غذایی و داروها می‌تواند به کاهش این علائم کمک کند. آسیب‌های فیزیکی و فشار روی اعصاب: صدمات ناشی از تروما یا فشار طولانی‌مدت روی اعصاب، مانند نشستن یا ایستادن طولانی در یک وضعیت، می‌تواند منجر به گزگز شود. افرادی که به دلیل شغل یا فعالیت‌های روزمره خود مجبور به تحمل فشار زیادی روی اعضای بدن خود هستند، ممکن است بیشتر دچار این مشکل شوند. گزگز در افراد سالمند: سالمندان بیشتر از جوانان دچار گزگز دست و پا می‌شوند. این موضوع به دلیل کاهش کارایی سیستم عصبی و عروقی در این سنین است. با افزایش سن، خطر مشکلاتی مانند نوروپاتی و بیماری‌های عروقی افزایش می‌یابد. به همین دلیل، افراد سالمند باید بیشتر به علائم خود توجه داشته باشند و در صورت بروز گزگز مداوم به پزشک مراجعه کنند. روشهای درمان درمان‌های پزشکی برای گزگز به علت اصلی آن بستگی دارد. اگر مشکل از کمبود ویتامین باشد، مصرف مکمل‌ها می‌تواند به بهبود علائم کمک کند. در مواردی که مشکلات عصبی یا جریان خون وجود دارد، داروها یا درمان‌های فیزیکی مانند فیزیوتراپی ممکن است توصیه شود. در موارد شدید، جراحی نیز ممکن است لازم باشد. ورزش‌های منظم و کششی می‌توانند به بهبود جریان خون و کاهش فشار روی اعصاب کمک کنند. اصلاح رژیم غذایی برای افزایش مصرف ویتامین‌ها و مواد معدنی نیز می‌تواند مؤثر باشد. همچنین، مدیریت استرس و استراحت کافی نیز از دیگر روش‌های خانگی برای کاهش گزگز است. فیزیوتراپی در درمان گزگز دست و پا: فیزیوتراپی نقش مهمی در درمان گزگز دست و پا دارد، به‌ویژه زمانی که این مشکل ناشی از مشکلات عضلانی، عصبی یا اختلالات گردش خون باشد. گزگز دست و پا می‌تواند به دلیل شرایط مختلفی همچون دیابت، سندرم تونل کارپ، فشار بر اعصاب محیطی، مشکلات گردنی یا کمری، و حتی ضعف عضلانی ایجاد شود. فیزیوتراپی به کاهش این علائم از طریق تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی کمک می‌کند: تمرینات کششی و تقویتی: تمرینات ویژه برای افزایش انعطاف‌پذیری و قدرت عضلات اطراف اعصاب تحت فشار می‌تواند به کاهش درد و گزگز کمک کند. همچنین، این تمرینات باعث بهبود گردش خون و کاهش فشار وارده بر اعصاب می‌شوند. درمان دستی (Manual Therapy): فیزیوتراپیست‌ها از تکنیک‌های درمان دستی برای آزادسازی عصب‌های تحت فشار، بهبود حرکت مفاصل، و کاهش تنش در نواحی درگیر استفاده می‌کنند. این روش‌ها می‌توانند به کاهش علائم گزگز و افزایش دامنه حرکتی بیمار کمک کنند. تحریک الکتریکی (TENS) و اولتراسوند: استفاده از تحریک الکتریکی برای کاهش درد و التهاب اعصاب محیطی یا استفاده از دستگاه اولتراسوند برای بهبود بافت‌های آسیب‌دیده، می‌تواند تأثیر مثبت بر کاهش گزگز و بهبود حس در دست و پا داشته باشد. آموزش وضعیت بدنی صحیح: آموزش نحوه نشستن، ایستادن و حرکت صحیح برای افرادی که دچار گزگز هستند اهمیت بالایی دارد. اصلاح وضعیت بدنی می‌تواند به کاهش فشار روی اعصاب کمک کرده و علائم را کاهش دهد. استفاده از اسپلینت و بریس: در مواردی که سندرم تونل کارپ یا سایر مشکلات مشابه منجر به گزگز می‌شوند، استفاده از اسپلینت یا بریس‌های حمایتی می‌تواند به بهبود وضعیت دست یا پا و کاهش علائم کمک کند. آموزش بیمار: آموزش به بیمار در مورد چگونگی پیشگیری از بروز علائم، تمرینات خانگی، و انجام فعالیت‌های روزمره به شیوه‌ای که فشار کمتری به اعصاب وارد شود، یکی از بخش‌های کلیدی درمان در فیزیوتراپی است

شایع ترین علامت پارگی دیسک کمر ، کمردرد است که می تواند ثابت باشد یا بیاید و برود. درد ممکن است: با حرکات خاصی مانند خم شدن، چرخش یا نشستن برای مدت طولانی بدتر می شود. انتشار درد به یک یا هر دو پا، که اغلب به عنوان درد سوزشی یا سوزن سوزن شدن پاها (سیاتیک) توصیف می شود. با ضعف، بی حسی یا گزگز در پا همراه باشد. علل و عوامل خطر فرسودگی مرتبط با افزایش سن: بطور طبیعی و با افزایش سن ، محتوای آب و انعطاف‌ پذیری دیسک ها کاهش یافته و ریسک آسیب و پارگی آن ها افزایش پیدا می کند. فشار مکرر: کارها یا فعالیت‌هایی که شامل خم شدن، چرخاندن یا بلند کردن مکرر می‌شوند می‌توانند فشار بر روی دیسک ها را افزایش دهند. تکنیک‌ های بلند کردن نامناسب: بلند کردن اجسام سنگین با ستون فقرات خمیده ، فشار زیادی به دیسک‌ها وارد می‌کند. چاقی: اضافه وزن فشار بیشتری بر ستون فقرات وارد می کند و باعث تسریع ساییدگی و پارگی دیسک می شود. روشهای تشخیص پزشک معمولاً پارگی دیسک کمر را از طریق ترکیبی از موارد زیر تشخیص می‌دهد: معاینه فیزیکی: ارزیابی دامنه حرکت، حساسیت و رفلکس ها. سابقه پزشکی: بحث در مورد علائم، علل بالقوه و سلامت کلی. تست های تصویربرداری: اشعه ایکس برای رد سایر شرایط و اسکن MRI برای تجسم دیسک و اعصاب اطراف. درمان پارگی دیسک کمر با فیزیوتراپی فیزیوتراپی برای پارگی دیسک کمر بر کاهش درد، بهبود انعطاف پذیری و قدرت، ارتقاء بهبودی و جلوگیری از اپیزودهای بعدی تمرکز دارد. در اینجا به تفکیک تکنیک های مختلفی که ممکن است فیزیوتراپیست استفاده کند آورده شده است: مدیریت درد: درمان دستی دیسک کمر: تکنیک‌هایی مانند ماساژ، حرکت مفاصل و درمان نقطه ماشه‌ای می‌تواند تنش و التهاب عضلانی را کاهش داده و باعث تسکین درد شود. الکتروتراپی: تکنیک‌هایی مانند اولتراسوند یا تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS) می‌توانند با تحریک مسیرهای عصبی و افزایش جریان خون، درد را کاهش دهند. گرما و یخ درمانی: استفاده از گرما می تواند جریان خون را بهبود بخشد و اسپاسم عضلانی را کاهش دهد، در حالی که یخ به کاهش التهاب و درد کمک می کند. بهبود انعطاف پذیری و دامنه حرکت: حرکات کششی: تمرینات کششی ملایم عضلات سفت کمر، لگن و همسترینگ را هدف قرار می‌دهند و باعث بهبود انعطاف‌پذیری و کاهش فشار روی دیسک ها می‌شوند. تمرینات حرکتی ستون فقرات: حرکات خاص حرکت آرام ستون فقرات را تشویق می کند و به بازیابی دامنه طبیعی حرکت کمک می کند. سایر رویکردهای فیزیوتراپی در درمان پارگی دیسک کمر تمرینات تقویتی: تمرینات تثبیت کننده هسته: این تمرینات عضلات اطراف ستون فقرات را تقویت می کند و از دیسک حمایت بهتری می کند و ثبات کلی را بهبود می بخشد. تمرینات تثبیت کمر: این تمرینات عضلات خاصی را در قسمت پایین کمر هدف قرار می دهند تا قدرت و استقامت را بهبود بخشند. تمرینات عضلات کف لگن: تقویت این عضلات می تواند به طور غیرمستقیم ثبات و حمایت ستون فقرات را بهبود بخشد. آموزش و مدیریت خود: آموزش وضعیت بدنی: یادگیری وضعیت مناسب برای نشستن، ایستادن و بلند کردن بدن به کاهش استرس روی ستون فقرات کمک می کند. آموزش مکانیک بدن: درک نحوه حرکت ایمن بدن در طول فعالیت های روزانه می تواند از آسیب بیشتر جلوگیری کند. توصیه های ارگونومیک: درمانگر شما در مورد اصلاح محل کار یا محیط خانه برای به حداقل رساندن فشار بر روی کمر توصیه می کند. تجویز ورزش: یک برنامه ورزشی شخصی برای تقویت مداوم و انعطاف پذیری در خانه برای مدیریت طولانی مدت بسیار مهم است. فواید فیزیوتراپی برای پارگی دیسک کمر فیزیوتراپی مزایای متعددی برای بیماران پارگی دیسک کمر دارد: کاهش درد و بهبود عملکرد: با توجه به منابع درد و بهبود تحرک، فیزیوتراپی امکان بازگشت به فعالیت های روزانه را با سهولت بیشتری فراهم می کند. استحکام و ثبات هسته بهبود یافته: یک هسته قوی پشتیبانی بهتری از ستون فقرات ایجاد می کند و از مشکلات دیسک بعدی جلوگیری می کند. افزایش انعطاف پذیری: افزایش انعطاف پذیری در پشت و پاها باعث کاهش فشار روی دیسک و بهبود آن می شود.

درد مچ دست که با حرکت دادن آن افزایش می یابد. تورم و التهاب مچ دست سفتی و خشکی مچ دست که سبب کاهش انعطاف پذیری و دامنه حرکتی آن می شود. ناتوانی در خم و راست کردن مچ دست ناتوان در مشت کردن دست کاهش قدرت مچ دست ضعف عضلات مرتبط با مچ دست ایجاد خارهای استخوانی در محل مفصل که سبب تشدید درد و سایر مشکلات بیمار می شود درمان آرتروز مچ دست وتاثیر فیزیوتراپی در درمان بیماری: کاهش میزان تحرک مچ دست و اجتناب از انجام فعالیت هایی که سبب تشدید درد می شوند در قدم اول توصیه می شود. گرم نگه داشتن محل دردناک با استفاده از قرار دادن کمپرس گرم بر روی آن به تسکین درد مچ دست کمک زیادی می کند. استفاده از مچ بندهای طبی بی حرکت کننده مفصل مچ دست نیز در ماهش درد و التهاب مچ دست موثر است. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی مانند دیکلوفناک و ایبوپروفن و داروهای کورتیکواستروئیدی بصورت تزریقی برای تسکین درد و التهاب مچ دست توسط پزشک تجویز می شوند. فیزیوتراپی و انجام ورزش های مخصوص مچ دست موثرترین راهکار در کنترل علائم بیمار و کمک به بهبود دامنه حرکتی مچ دست است. فیزیوتراپیست تمرینات مخصوصی را برای کمک به کاهش درد ، بازیابی دامنه حرکتی و تقویت مچ دست برای بیمار تنطیم و نحوه انجام آن ها را به وی آموزش می دهد. الکتروتراپی ، درمان دستی و تمرین درمانی از متدهای فیزیوتراپی در درمان آرتروز مچ دست هستند. در صورتی که راهکارهای فوق نتوانند کمکی به بهبود شرایط بیمار بکنند عمل جراحی انجام می گیرد

ام اس چیست؟ مالتیپل اسکلروزیس (ام اس) نوعی بیماری خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی (شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی) را درگیر می کند و با التهاب مزمن، از بین رفتن میلین و نقص در ارتباط نورون ها شناخته می شود. این آسیب منجر به علائم جدی مانند بی حسی و گزگز، ضعف، درد عضلانی و مشکلات بینایی می‌شود. علائم مالتیپل اسکلروزیس • اختلال در حرکت و تعادل • ناهماهنگی عضلات هنگام حرکت • خواب‌ رفتن و سوزن سوزن شدن اندام ها بخصوص دست و پا • اسپاسم و کرامپ عضلانی • ضعف مفرط عضلات • اختلال در تکلم و گفتار • اختلال در بلع غذا • اختلالات بینایی مانند دوبینی و تاری دید • احساس خستگی و ضعف بدون انجام فعالیت زیاد • دردهای مزمن عضلانی • بی اختیاری ادرار و مدفوع • اختلالات ذهنی • افسردگی و سایر مشکلات روحی عوامل افزایش دهنده ریسک ابتلا به ام اس هترین روش های درمان ام اس تاکنون هیچ درمان قطعی برای ام اس شناخته نشده است، اگرچه با روش هایی می توان از پیشرفت بیماری جلوگیری کرده و علائم ام اس را کنترل کرد. ۱. فیزیوتراپی ام اس ۲. دارودرمانی ۳. سایر روش های درمانی • مکمل‌ های غذایی و رژیمی مخصوص • انجام تکنیک های آرامش بخش مانند مدیتیشن و یوگا • انجام ورزش های سبک مانند پیاده روی آرام و شنا • روان درمانی و مشاوره با روانشناس برای بهبود مشکلات روحی ایجاد شده • ابتلا به عفونت های مزمن • سیگار کشیدن • استرس • کمبود ویتامین D • عوامل ژنتیکی مستعد کننده ابتلا به ام اس توانبخشی مهم ترین راهکار برای کاهش و بهبود مشکلات حرکتی ایجاد شده در مبتلایان به ام اس و درمان بیماری ام اس است. چرا فیزیوتراپی برای ام اس مفید است؟ فیزیوتراپی برای هر سطحی از ناتوانی مفید خواهد بود، اما به طور ویژه در هنگام پیشرفت علائم جسمی یا بهبود یافتن از عود وضعیت بیماری بسیار ارزشمند است. این روش درمانی معمولا زمانی توصیه می ‌شود که مشکلی خاص یا علائم مستمر که بر فعالیت‌های روزمره، تحرک و استقلال فرد در انجام امور تاثیرگذار است، وجود داشته باشد. فیزیوتراپی شامل تمریناتی برای تقویت عضلات و بهبود راه رفتن، تعادل و هماهنگی بیمار است. همچنین فیزیوتراپی برای آموزش استفاده از وسایل کمکی حرکتی مانند عصا، واکر و ویلچر نیز به کار می‌رود. یک فیزیوتراپیست می‌تواند تمرینات خاصی را برای درمان و مدیریت مشکلات خاص مانند مشکل حرکتی، تعادل، طرز ایستادن یا خستگی ارائه دهد. مشکلات مثانه، درد و اسپاسم عضلانی نیز می ‌تواند توسط فیزیوتراپی بهبود یابد. فیزیوتراپی در مراحل مختلف ام اس فیزیوتراپی در مراحل مختلف بیماری و برای انواع ام اس مفید خواهد بود. ۱) در زمان تشخیص در زمان تشخیص اولیه ام اس، ارزیابی پایه توسط متخصص فیزیوتراپی امری مهم و ضروری است. این ارزیابی به بیمار کمک می کند تا بداند توانایی بدن وی در حال حاضر چقدر است. بنابراین می‌تواند آن را با توانایی‌های آینده خود مقایسه کند. همچنین می‌تواند در مورد محدودیت های فیزیکی خود و سطح مناسب فعالیت‌های فیزیکی خود اطلاعات کسب کند. پس از ارزیابی اولیه ممکن است نیازی به تداوم جلسات فیزیوتراپی نباشد. اما در صورتی که ام اس تهاجمی با سرعت پیشرفت بالا باشد، احتمالا فیزیوتراپی باید ادامه پیدا کند. ۲) هنگام عود عود یا تشدید بیماری، دوره‌ای از بیماری ام اس با علائم بیشتر یا جدید است. در این دوره ممکن است در کارهای روزمره مانند کار کردن، پخت و پز، پیاده روی، دوش گرفتن و… مشکل بیشتری بوجود آید. فیزیوتراپیست با انجام معاینه و مقایسه آن با ارزیابی پایه بیمار، می‌فهمد که عود بیماری چگونه بر بیمار تاثیر گذاشته است. بعد از عود باید درمان فیزیوتراپی را از سر بگیرید. این درمان کمک می‌کند تا بخشی از نیروی از دست رفته بیمار در زمان عود، مجددا به دست آید. ۳) ام اس پیشرونده در مبتلایان به ام اس پیشرونده، بیماری به صورت تدریجی با زوال ثابت است. در این نوع از بیماری فیزیوتراپیست یاد می‌دهد چگونه تغییراتی را که تجربه خواهید کرد، جبران کنید. همچنین ممکن است لازم باشد نحوه استفاده از وسایل کمکی حرکتی مانند عصا و ویلچر را بیاموزید. دسترسی به فیزیوتراپی دسترسی به فیزیوتراپی در هر شهر و منطقه‌ای متفاوت است. همچنین بسته به شرایط بیمار ممکن است جلسات مداوم و یا تعداد جلساتی محدودی نیاز باشد. • فیزیوتراپی بستری اکثر افرادی که به دلیل بیماری ام اس دچار آسیب شده‌اند، نیاز به فیزیوتراپی بستری دارند. مبتلایان به ام اس پیشرفته نیز که در یک مرکز درمانی توانبخشی زندگی می کنند، ممکن است دریافت کننده فیزیوتراپی به عنوان بخشی از درمان خود باشند. • فیزیوتراپی سرپایی فیزیوتراپی سرپایی برای افرادی که دوره نقاهت بعد از عود بیماری خود را می‌گذرانند و می‌توانند تغییرات فیزیکی ناشی از بیماری ام اس را کنترل نمایند، انجام می شود.

درمان فیزیوتراپی در فلج های زایمانی درمانی ضروری و اجتناب ناپذیر است . یکی از مشکلات و بیماریهای نسبتا شایع در کودکان فلج های زایمانی است . فیزیوتراپی اولین و مهمترین مداخله درمانی در نوزادان و کودکان مبتلا به این بیماری به حساب می آید. آسیب شبکه عصبی بازوئی ضمن مانورهای زایمانی بویژه در زایمانهای دشوار منجر به مشکلات حرکتی در اندام فوقانی و شانه نوزاد می شود . شدت آسیب عصب از آسیب های جزئی تا قطع کامل شبکه عصبی بازوئی متغییر است. فلج های زایمانی بر حسب سطح عصبی آسیب دیده به دو نوع Erb و Klumpke تقسیم می شود . در فلج نوع ارب Erb's Palsy رشته های فوقانی شبکه عصبی بازوئی ضمن مانورهای زایمانی دچار آسیب می شود (C5 - C6). در فلج نوع کلامپکه Klumpke's Palsy آسیب به رشته های پایینی (C8-T1) شبکه عصبی بازوئی وارد می شود . زمان شروع مداخلات فیزیوتراپی از مهمترین فاکتورهای تعیین کننده در نتیجه درمان می باشد. هر چه درمانهای فیزیوتراپی سریعتر آغاز شود نرخ موفقیت درمان بالاتر خواهد بود . مداخلات فیزیوتراپی شامل اسفاده از مدالیته های درمانی (بویژه الکتروتراپی) ، ماساژ ، PNF و تمرین درمانی است. آموزش مناسب والدین و جلب همکاری آنان در فرایند درمان از مهمترین پیش شرطهای موفقیت درمان فیزیوتراپی به شمار می رود . به دلیل استفاده از روشهای درمانی مناسب ، آموزش دقیق والدین ، ارتباط مناسب با نوزادان و کودکان نیازمند درمان و رعایت اصول علمی نتیجه درمان در فیزیوتراپی کیمیا غالبا عالی است. (بویژه در مواردی که تعامل و همکاری والدین با تیم درمان مناسب باشد). غالبا بیماران مبتلا به فلج ارب نسبت به بیماران مبتلا به فلج کلامپکه پیش آگهی بهتر و نتایج درمانی مطلوب تری دارند. والدین گرامی! در صورتیکه نوزاد شما دچار این بیماری است بدون نگرانی و به طور جدی درمان فیزیوتراپی را پیگیری کنید. در صورت همکاری شما و دریافت درمان فیزیوتراپی مناسب ، نتیجه درمانی بسیار خوب و موفقیت آمیز خواهد بود .