پارکینسون نوعی اختلال عصبی است که با کاهش توانایی مغز برای انجام حرکت ‌های هماهنگ همراه است و سبب بروز اختلالات حرکتی در فرد می شود. ارتعاش دست و پا در حالت استراحت و کند شدن حرکات بدن از مهم ترین علائم ابتلا به این بیماری عصبی است. بیماری پارکینسون به دلیل کاهش سلول‌ های مغزی تولیدکننده دوپامین‌ رخ داده که سبب از دست دادن کنترل عضلات صاف و لرز‌ش‌ های غیر قابل کنترل اندام ها می شود. علائم بیماری ابتدا در یک سمت بدن ایجاد شده و بتدریج و با پیشرفت بیماری در دو طرف بدن علائم بیماری ظاهر می شود. فیزیوتراپی پارکینسون...... متاسفانه تاکنون هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون شناخته نشده و راهکارهایی مانند فیزیوتراپی بر کنترل علائم و کاهش عوارض ایجاد شده برای بیمار تمرکز می‌کنند. بازیابی عملکرد، بهبود تحرک و هماهنگی عضلات ، تسکین درد و پیشگیری یا محدود کردن ناتوانی‌های جسمی بیماران از اهداف مهم فیزیوتراپی در این افراد است ، در واقع هدف از فیزیوتراپی هدف افزایش استقلال و بهبود کیفیت زندگی از طریق بهبود حرکت و عملکرد و تسکین درد است. فیزیوتراپی نقش موثری در کاهش عوارض و مشکلات ناشی از این بیماری عصبی دارد و به بهبود کیفیت زندگی مبتلایان کمک زیادی می کند. فیزیوتراپی بیماری پارکینسون را درمان نمی‌کند، اما عوارض ثانویه را به حداقل می‌رساند و عملکرد و توانایی حرکتی بیمار را بهبود می بخشد

دلایل زیادی وجود دارد که می‌تواند باعث گزگز در دست‌ها و پاها شود. از مشکلات عصبی و جریان خون گرفته تا کمبود ویتامین‌ها و حتی بیماری‌های مزمن مانند دیابت. در ادامه، به تفصیل به بررسی این علل خواهیم پرداخت. کمبود ویتامین‌ ها و مواد معدنی: یکی از علل رایج گزگز دست و پا، کمبود ویتامین‌های خاصی است که برای سلامت اعصاب ضروری هستند. به خصوص ویتامین B12 که در حفظ سلامت سیستم عصبی نقش کلیدی دارد. کمبود این ویتامین می‌تواند منجر به مشکلات عصبی و در نتیجه گزگز و بی‌حسی شود. کمبود آهن نیز می‌تواند بر جریان خون تأثیر بگذارد و منجر به گزگز شود. مشکلات عصبی: نوروپاتی محیطی، یکی از مشکلاتی است که می‌تواند باعث گزگز دست و پا شود. این بیماری به آسیب عصبی اطلاق می‌شود و معمولاً در افراد مبتلا به دیابت یا افرادی که تحت فشار عصبی یا فیزیکی زیادی قرار دارند، مشاهده می‌شود. سندرم تونل کارپال: نیز یکی دیگر از اختلالات عصبی است که بر اثر فشار بر عصب‌ها، باعث گزگز دست‌ها می‌شود. مشکلات جریان خون: یکی دیگر از علل مهم گزگز دست و پا، مشکلات جریان خون است. وقتی رگ‌ها به دلایلی مثل انسداد یا بیماری‌های قلبی و عروقی به درستی خون‌رسانی نمی‌کنند، ممکن است اعصاب نیز دچار اختلال شوند و گزگز رخ دهد. افرادی که دچار گرفتگی عروق هستند یا فشار خون بالا دارند، ممکن است بیشتر این علائم را تجربه کنند. دیابت و تأثیر آن بر اعصاب: قند خون بالا در افراد دیابتی می‌تواند به مرور زمان به اعصاب آسیب بزند، به خصوص اعصاب محیطی. این وضعیت که به عنوان نوروپاتی دیابتی شناخته می‌شود، یکی از علل شایع گزگز دست و پا است. مدیریت قند خون و کنترل دیابت از طریق رژیم غذایی و داروها می‌تواند به کاهش این علائم کمک کند. آسیب‌های فیزیکی و فشار روی اعصاب: صدمات ناشی از تروما یا فشار طولانی‌مدت روی اعصاب، مانند نشستن یا ایستادن طولانی در یک وضعیت، می‌تواند منجر به گزگز شود. افرادی که به دلیل شغل یا فعالیت‌های روزمره خود مجبور به تحمل فشار زیادی روی اعضای بدن خود هستند، ممکن است بیشتر دچار این مشکل شوند. گزگز در افراد سالمند: سالمندان بیشتر از جوانان دچار گزگز دست و پا می‌شوند. این موضوع به دلیل کاهش کارایی سیستم عصبی و عروقی در این سنین است. با افزایش سن، خطر مشکلاتی مانند نوروپاتی و بیماری‌های عروقی افزایش می‌یابد. به همین دلیل، افراد سالمند باید بیشتر به علائم خود توجه داشته باشند و در صورت بروز گزگز مداوم به پزشک مراجعه کنند. روشهای درمان درمان‌های پزشکی برای گزگز به علت اصلی آن بستگی دارد. اگر مشکل از کمبود ویتامین باشد، مصرف مکمل‌ها می‌تواند به بهبود علائم کمک کند. در مواردی که مشکلات عصبی یا جریان خون وجود دارد، داروها یا درمان‌های فیزیکی مانند فیزیوتراپی ممکن است توصیه شود. در موارد شدید، جراحی نیز ممکن است لازم باشد. ورزش‌های منظم و کششی می‌توانند به بهبود جریان خون و کاهش فشار روی اعصاب کمک کنند. اصلاح رژیم غذایی برای افزایش مصرف ویتامین‌ها و مواد معدنی نیز می‌تواند مؤثر باشد. همچنین، مدیریت استرس و استراحت کافی نیز از دیگر روش‌های خانگی برای کاهش گزگز است. فیزیوتراپی در درمان گزگز دست و پا: فیزیوتراپی نقش مهمی در درمان گزگز دست و پا دارد، به‌ویژه زمانی که این مشکل ناشی از مشکلات عضلانی، عصبی یا اختلالات گردش خون باشد. گزگز دست و پا می‌تواند به دلیل شرایط مختلفی همچون دیابت، سندرم تونل کارپ، فشار بر اعصاب محیطی، مشکلات گردنی یا کمری، و حتی ضعف عضلانی ایجاد شود. فیزیوتراپی به کاهش این علائم از طریق تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی کمک می‌کند: تمرینات کششی و تقویتی: تمرینات ویژه برای افزایش انعطاف‌پذیری و قدرت عضلات اطراف اعصاب تحت فشار می‌تواند به کاهش درد و گزگز کمک کند. همچنین، این تمرینات باعث بهبود گردش خون و کاهش فشار وارده بر اعصاب می‌شوند. درمان دستی (Manual Therapy): فیزیوتراپیست‌ها از تکنیک‌های درمان دستی برای آزادسازی عصب‌های تحت فشار، بهبود حرکت مفاصل، و کاهش تنش در نواحی درگیر استفاده می‌کنند. این روش‌ها می‌توانند به کاهش علائم گزگز و افزایش دامنه حرکتی بیمار کمک کنند. تحریک الکتریکی (TENS) و اولتراسوند: استفاده از تحریک الکتریکی برای کاهش درد و التهاب اعصاب محیطی یا استفاده از دستگاه اولتراسوند برای بهبود بافت‌های آسیب‌دیده، می‌تواند تأثیر مثبت بر کاهش گزگز و بهبود حس در دست و پا داشته باشد. آموزش وضعیت بدنی صحیح: آموزش نحوه نشستن، ایستادن و حرکت صحیح برای افرادی که دچار گزگز هستند اهمیت بالایی دارد. اصلاح وضعیت بدنی می‌تواند به کاهش فشار روی اعصاب کمک کرده و علائم را کاهش دهد. استفاده از اسپلینت و بریس: در مواردی که سندرم تونل کارپ یا سایر مشکلات مشابه منجر به گزگز می‌شوند، استفاده از اسپلینت یا بریس‌های حمایتی می‌تواند به بهبود وضعیت دست یا پا و کاهش علائم کمک کند. آموزش بیمار: آموزش به بیمار در مورد چگونگی پیشگیری از بروز علائم، تمرینات خانگی، و انجام فعالیت‌های روزمره به شیوه‌ای که فشار کمتری به اعصاب وارد شود، یکی از بخش‌های کلیدی درمان در فیزیوتراپی است

درد مچ دست که با حرکت دادن آن افزایش می یابد. تورم و التهاب مچ دست سفتی و خشکی مچ دست که سبب کاهش انعطاف پذیری و دامنه حرکتی آن می شود. ناتوانی در خم و راست کردن مچ دست ناتوان در مشت کردن دست کاهش قدرت مچ دست ضعف عضلات مرتبط با مچ دست ایجاد خارهای استخوانی در محل مفصل که سبب تشدید درد و سایر مشکلات بیمار می شود درمان آرتروز مچ دست وتاثیر فیزیوتراپی در درمان بیماری: کاهش میزان تحرک مچ دست و اجتناب از انجام فعالیت هایی که سبب تشدید درد می شوند در قدم اول توصیه می شود. گرم نگه داشتن محل دردناک با استفاده از قرار دادن کمپرس گرم بر روی آن به تسکین درد مچ دست کمک زیادی می کند. استفاده از مچ بندهای طبی بی حرکت کننده مفصل مچ دست نیز در ماهش درد و التهاب مچ دست موثر است. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی مانند دیکلوفناک و ایبوپروفن و داروهای کورتیکواستروئیدی بصورت تزریقی برای تسکین درد و التهاب مچ دست توسط پزشک تجویز می شوند. فیزیوتراپی و انجام ورزش های مخصوص مچ دست موثرترین راهکار در کنترل علائم بیمار و کمک به بهبود دامنه حرکتی مچ دست است. فیزیوتراپیست تمرینات مخصوصی را برای کمک به کاهش درد ، بازیابی دامنه حرکتی و تقویت مچ دست برای بیمار تنطیم و نحوه انجام آن ها را به وی آموزش می دهد. الکتروتراپی ، درمان دستی و تمرین درمانی از متدهای فیزیوتراپی در درمان آرتروز مچ دست هستند. در صورتی که راهکارهای فوق نتوانند کمکی به بهبود شرایط بیمار بکنند عمل جراحی انجام می گیرد

درمان فیزیوتراپی در فلج های زایمانی درمانی ضروری و اجتناب ناپذیر است . یکی از مشکلات و بیماریهای نسبتا شایع در کودکان فلج های زایمانی است . فیزیوتراپی اولین و مهمترین مداخله درمانی در نوزادان و کودکان مبتلا به این بیماری به حساب می آید. آسیب شبکه عصبی بازوئی ضمن مانورهای زایمانی بویژه در زایمانهای دشوار منجر به مشکلات حرکتی در اندام فوقانی و شانه نوزاد می شود . شدت آسیب عصب از آسیب های جزئی تا قطع کامل شبکه عصبی بازوئی متغییر است. فلج های زایمانی بر حسب سطح عصبی آسیب دیده به دو نوع Erb و Klumpke تقسیم می شود . در فلج نوع ارب Erb's Palsy رشته های فوقانی شبکه عصبی بازوئی ضمن مانورهای زایمانی دچار آسیب می شود (C5 - C6). در فلج نوع کلامپکه Klumpke's Palsy آسیب به رشته های پایینی (C8-T1) شبکه عصبی بازوئی وارد می شود . زمان شروع مداخلات فیزیوتراپی از مهمترین فاکتورهای تعیین کننده در نتیجه درمان می باشد. هر چه درمانهای فیزیوتراپی سریعتر آغاز شود نرخ موفقیت درمان بالاتر خواهد بود . مداخلات فیزیوتراپی شامل اسفاده از مدالیته های درمانی (بویژه الکتروتراپی) ، ماساژ ، PNF و تمرین درمانی است. آموزش مناسب والدین و جلب همکاری آنان در فرایند درمان از مهمترین پیش شرطهای موفقیت درمان فیزیوتراپی به شمار می رود . به دلیل استفاده از روشهای درمانی مناسب ، آموزش دقیق والدین ، ارتباط مناسب با نوزادان و کودکان نیازمند درمان و رعایت اصول علمی نتیجه درمان در فیزیوتراپی کیمیا غالبا عالی است. (بویژه در مواردی که تعامل و همکاری والدین با تیم درمان مناسب باشد). غالبا بیماران مبتلا به فلج ارب نسبت به بیماران مبتلا به فلج کلامپکه پیش آگهی بهتر و نتایج درمانی مطلوب تری دارند. والدین گرامی! در صورتیکه نوزاد شما دچار این بیماری است بدون نگرانی و به طور جدی درمان فیزیوتراپی را پیگیری کنید. در صورت همکاری شما و دریافت درمان فیزیوتراپی مناسب ، نتیجه درمانی بسیار خوب و موفقیت آمیز خواهد بود .